DE WIND EN DE WEG

 

Uit het niets verschenen
ben ik een droom
waaraan ik lang geleden
begon te ontsnappen.

 

Jaren verbleken verdwijnen
achter wolken vangen
en dwalen in de mist
over een weg die weerloos
mijn stappen draagt.

 

Een dor blad wentelt
en blijft wentelen
de wind volgt de weg
die ik vergeten was
ik besef mijn geest
die de wind is en de weg.

 

Ik ben een kind
ik waan mij god
een god vol zelfbeklag
en aldoor word ik zorgeloos
door de ruimte gedragen.

 

In een mistig ravijn
galmt een koekoek
de woordloze oorsprong
hoorbaar
mijn gaan heeft geen naam.

 

De streling van de zon
wekt de liefde
uit haar sluimer.